De Minothauros

Ik dacht aan het moment dat ik net het labyrint in ging, dagen geleden leek het, terwijl het waarschijnlijk maar een paar uur was. Ik begon wel te twijfelen, ik was de draad van Ariadne al een paar keer tegen gekomen. Ik was echt verdwaald. Ik begon ook na te denken of er misschien wel helemaal geen Minothauros was, dat hij al eerder door iemand was gedood en dat diegene was omgekomen door de honger, of misschien was er helemaal nooit een Minothauros geweest. Maar hoe meer ik twijfelde hoe meer respect ik kreeg voor Daedalus, dat hij zo een gigantisch labyrint had kunnen maken hoe had hij dan.... Opeens werden mijn gedachten onderbroken door een geluid, zo immens dat het leek alsof het door iets van de Olympus werd gemaakt. Het leek uit de hoek te komen, maar misschien moest ik daarvoor wel precies de andere kant op gaan. Ik zocht en ik zocht, ik kwam dichterbij, maar begon steeds meer te twijfelen. Als het zo een geluid kon maken, had hij er immense spieren voor nodig en misschien had hij dan ook immense spieren om mensen zoals ik te doden. Mijn enige kans was sneller zijn, als hij zo groot zou zijn zou hij waarschijnlijk ook langzamer zijn dan ik. Na nog een uur gezocht te hebben lag hij daar in het hoekje, rustig te slapen. Ik besefte toen dat het geluid gesnurk geweest moest zijn. Ik sloop naar het beest en net toen ik voor hem stond, opende hij zijn ogen en tilde zijn immense stierenkop op. Ik pakte hem snel bij zijn hoorns en werd bijna tegen de muur geworpen, maar maakte net op tijd een halve draai en zette me af tegen de muur waardoor we allebei op de grond vielen. Ik viel bovenop de stier en voordat hij kon opstaan sloeg ik hem en nog een keer en nog een keer. Ik bleef hem slaan, ook toen hij stil bleef liggen. Toen hij na tien minuten nog niet bewoog stond ik op, sloeg hem nog een laatste keer heel hard en liep toen weg de draad terug volgend naar Ariadne.